نقش طول مدت و تعداد عوارض جسمانی دیابت بر احساس انسجام روانی و میزان سلامت روان افراد دیابتی نوع 2

این پژوهش باهدف بررسی نقش میانجیگری احساس انسجام روانی در رابطه طول و تعداد عوارض جسمانی با سلامت روان مورد انجام گرفت.این پژوهش از نوع همبستگی می باشد.نمونه مورد پژوهش، تعداد150 نفر از افراد دیابتی نوع دو کلینیک دیابت پارسیان مشهد بودند. پرسشنامه احساس انسجام فلسنبرک و همکاران و پرسشنامه سلامت روان گلدبرگ و چک لیست عوارض جسمانی توسط شرکت کنندگان تکمیل شد. داده ها با بهره گیری از روش همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه و تحلیل مسیر و با استفاده از نرم افزار لیزرل و spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج همبستگی نشان می دادکه بین طول مدت بیماری و تعداد عوارض جسمانی دیابت و احساس انسجام و سلامت روان رابطه منفی و معناداری وجود دارد و جهت همبستگی ها گویای آن است که با افزایش طول دوره بیماری دیابت میزان احساس انسجام روانی و به تبع سلامت روان افراد کاهش می یابد و همچنین با شدت یافتن عوارض جسمانی دیابت، میزان انسجام روانی افراد و سلامت روان افراد کاهش می یابد. نتایج تحلیل مسیر نشان داد که پیوند احساس انسجام، طول مدت و تعداد عوارض جسمانی دیابت و سلامت روان با داده ها برازش دارد. همچنین ضریب مسیر مستقیم و غیر مستقیم طول مدت و تعداد عوارض جسمانی دیابت بر سلامت روان معنادار بود. اما، می توان گفت اثر غیر مستقیم طول مدت و تعداد عوارض جسمانی دیابت بر سلامت روان از اثر مستقیم آن بیشتر است و احساس انسجام به خوبی توانسته است میانجی معناداری در این زمینه باشد. نتایج و یافته ها نشان می داد که در بیماری های مزمن طول مدت ابتلا به بیماری و تعداد عوارض بیماری در میزان سلامت روان بسیار تاثیرگذار است و احساس انسجام روانی می تواند با نقشی که در این زنجیره ایفا می کند باعث پیچیده تر شدن اتراث این دو متغیر بر سلامت روان بشود.